Ποιά είναι τα "λαζαράκια"...
Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής και ειναι μια απο τις σημαντικότερες γιορτές της Ορθοδοξίας.Τα κάλαντα του Λαζάρου παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα, αλλά πλέον τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές. Ηταν -σχεδόν- γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν “Λαζαρίνες”.
Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες μάζευαν λουλούδια, που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες γύριζοντας από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισπράττοντας ένα μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.
Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα. Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες και ετσι γίνονταν και προξενιά.
“Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις” έλεγαν. Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά ψωμάκια, τους “λαζάρηδες”, τα “λαζαρούδια” ή “λαζαράκια”. Είχαν σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσα “λαζάράκια” έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα. Πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου